Şehir benim değil mi

Ankara'ya baktım yüksek bir tepeden, ürktüm. Yan yana dizilmiş binlerce kibrit kutusu gibi binalar, irili ufaklı. Sistemli bir yapılaşma yok, yeşil yok, mimaride nispet yok, ahenk yok, şehirde bir ruh yok, var olanın da insana bir şey söyleyecek mecali yok, fecaat! Çok değil on yıl öncesine kadar bağ bahçe olan yerlerde ara ki yeşil bulasın şimdi. Bu kadar binayı kim yapar, kim alır, kim oturur içinde, bunca insan nereden gelir, bu iş nereye varır, nerede durur Bana ne diyeceğim, diyemiyorum. Ankara'da yaşamıyorum nihayetinde. Bu işleri böylece yaparken bana hiç kimse hiçbir şey sormadı. Şehrin bu hale gelmesinde bir sorumluluk payım yok. Düzeltilmesi için bir irade ortaya koyabilecek makamda değilim. Kaldı ki bu işi halledebilecek makam sahiplerinin de geri dönüp şehri kurtarmasına imkan yok. Ülke yönetilirken yapılan hatalardan rücu etmek pekâlâ mümkün. Yasalar değişir, uygulamalar dönüşür, kararlar geri alınır ama şehir ve mimari söz konusu olunca hatayı geri almak, başa sarmak, yeniden ve doğrusuyla yapmak mümkün olamıyor maalesef. Halledemeyeceğim, üstüme vazife olmayan meseleleri dert etmemeyi çok talim ettim kendimce. Üzülüyorsun üzüldüğün yanına kâr kalıyor, gelmiyor elinden hiçbir şey. Boş ver diyorsun kendine; görme, duyma, geç git, herkes gibi ol. Bu çağ da böyle demek ki diyorsun. Ama elinde değil! Sana onu gören gözü veren, onu dert edecek kalbi de, ona takılıp kalacak kafayı da vermiş, nasıl görmeyeceksin Halledemeyeceği meselelere kafayı takmak insanın sırtında bir lanet gibi! Ne yapsan kurtulamıyorsun. Bazı sevdiğim büyüklerimin en büyük meşgalenin içindeyken, en yorgun hallerinde bile şehre ve insana dair bir meseleyi dert ederek kahırlandıklarını görünce bir parça barışmaya başladım sevgili lanetimle. Kötü bir şey olsaydı onlarda olmazdı zira; onlarda varsa belki de bu iyi bir şeydi. Bu ilk bakışta bir lanet, bir ceza gibi duran hal; tanımaya, dizginlemeye, sınırlarını çizebilmeye başladıkça bir mükafata dönüşüyor sanırım. Gördüğü ve düzeltme imkanı olmayan yanlışları kafaya takmak insanın konforunu sarsıyor biraz, uykularını kaçırıyor ama o insanın kalbini kirlenmekten de alıkoyuyor aynı zamanda. Bizim şehrimizin böyle olmaması gerektiğini fark ettiğin an; kalbinde bir yerlerde bize ait şehir mimarisini muhafaza etmeye ve yaşatmaya devam ediyorsun. Kalbine gökdelen dikemiyorlar, oranın bulutlarına ve göğüne müdahale edemiyorlar, o trafik senin içinden öyle saçma ve gürültülü akıp gidemiyor. Bu da bir nimet! Her nimet gibi bedeli var, varsın olsun.Her gün Ataşehir finans merkezinin yakınından geçiyorum işe gelirken, bildiğin kâbus! Bulutlara kafa tutan gökdelenlerin her biri sanki semtin bağrına saplanmış bir hançer. O binaların içinde olma düşüncesi bile insanın nefesini kesmeye, kalbini daraltmaya yetiyor. Gökdelenin her katına kış bahçesi hesabına bir terasımsı yaptığınız vakit daha yaşanır hale gelmiyor maalesef. Ve Selçuklu mimarisinden esinle çizdiğiniz vakit bizden bir şey olmuyor adı batası gökdelenler. İhtiyaçtır kabul ederim, lazımdır anlarım. Onaylamadığım nice şeyler var ki onaylamadığım