Cüzdanın gözlerini de karıştırdı. Hüviyet, çeşitli banka kartları, değişik adreslerin yazılı olduğu kartvizitler vardı. Etrafı, daha dikkatlice, bir dedektif hassasiyetiyle incelemeye başladı Küçük Ali... Sanki kaybettiği kıymetli mücevherlerini arıyor gibi bir hâli vardı. O dehşet dolu anı aynen tekrar tekrar yaşıyor, fenalaşıyordu. Uzun zaman bu ruh hâlinden çıkamayacağı belliydi. İhtiyarın çaresizliği, inim inim inlemesi, yardım istemesi, "imdat" diye feryad-ı figan edişi, insanların çaresiz koşuşturması kulaklarında çınlıyordu. Tam o noktaya odaklanmıştı ki kaldırımı çevreleyen çitlerin altında, üzerinde karlı kurumuş birkaç yaprak olan kahverengi bir cüzdan gördü. Öylesine yan yatmış duruyordu. Hiç beklemeden koşup aldı. Kimselerin göremeyeceği bir köşede pardösüsünün altında açtı. İçi kâğıt parayla doluydu. Bu kadarını bir arada hiç görmemişti. Birkaç defa saymaya çalıştıysa da beceremedi, vazgeçti. Cüzdanın diğer gözlerini de karıştırdı. Hüviyet, çeşitli banka kartları, değişik adreslerin yazılı olduğu kartvizitler vardı. Hüviyet cüzdanını kekeleyerek okumaya çalıştı: Adı Soyadı: Hasan Palandöken, Ana adı: Ganimet, Baba adı kısmında ise; "Yahya " yazılıydı. Fotoğrafa dikkat etti. Biraz gençliği olsa da o, birkaç saat önce arabanın çarptığı ihtiyara benziyordu. Kalbi küt küt atmaya başladı. Evet, o adamdı ve yanılmıyordu. Cüzdanı bir daha açtı. Büyük rakamların yazılı olduğu paraları evirdi, çevirdi. Hiçbir zaman bu kadar çok parası olmamış, hiçbir zaman bu kadar parayı bir arada görmemişti. Karışık bir duygu, acayip bir his bütün bedenini sarıyor ve iliklerine kadar titretiyordu. Ayrılık derdine, düçar olanlar, Bunu hep okusun, naçar kalanlar. Oğlu, kızı olan fakir bir ana, Teselli bulsun hem bununla cana. İrfan ehli olmak bakmazmış yaşa, Ancak bunu ehli eder temaşa "Anneme götüreyim, sevindireyim garibi. Kardeşime ilaç, eve odun, kömür alır, hem de ekmek, peynir ve diğer ihtiyaçlarımızı görürüz. Evet evet" Sözünü tam bitirmemişti