Bunlara rağmen hâlâ mı mâzî düşmanlığı! Sultanlara hâin diyerek kimden rövanş alıp kimleri sevindiriyorsunuz Ama unutulmasın ki mâzîsine şerefle sâhip çıkan bir "Elif" nesli yetişti. Sizin hâin dediklerinize her gün Fâtihalar ve Yâsinler okunurken, siz bunlardan nasipsiz kaldınız Dünyânın neresinde kendi bayrağının halkına karşı bir tehdit unsuru olarak kullanıldığı görülmüştür Sahte ve yalan târihlerle bir nesil yetişti. Anayasa'mızın 10. maddesi 1. fıkrası ve TCK'nın 122. maddeleri benzer bir sistemle kaleme alınmıştır. 10. maddede "Herkes dil, ırk, renk, cinsiyet, siyâsî düşünce, felsefî inanç, din, mezhep ve benzeri sebeplerle ayrım gözetmeksizin kânun önünde eşittir" ifadesi yer alır. 1876 Kânûn-ı Esâsî'nin 17. maddesinde de "Osmanlıların kâffesi huzûr-ı kânunda ve ahvâl-i dîniyye ve mezhebiyyeden mâadâ, memleketin hukuk ve vezâifinde mütevâsîdir" denilmektedir. (Bütün Osmanlı milleti kânunlar önünde din ve mezhep konularından da ayrıca hukuk ve vazîfeler konusunda genişletilmiş şekilde eşittir) Ayrıca 1924 Teşkîlât-ı Esâsiyye'nin 69. maddesinde "Türkler kânun nazarında müsâvî ve bilâistisnâ kânuna riâyetle mükelleftirler. Her türlü zümre, sınıf, âile ve fert imtiyâzları mülgâdır (kaldırılmıştır)" ifadesi geçer. Ayrıca aynı kânunun 73. maddesine göre işkence, zoralım, eziyet ve angarya yasaktır. TCK ayrıca 1926'da devreye girmiştir. Kadınlar ve erkekler kânun önünde eşit haklara sâhiptirler. Devlet bu eşitliğin hayâta geçirilmesini sağlamakla yükümlüdür. Hiçbir kişiye, âileye, zümreye veyâ sınıfa imtiyâz tanınamaz. Hâriciyemiz yıllarca aynı sülâle ve aynı soyadlarının tekelindeydi. Bu sülâleler yıllarca Batı gölgesinde yaşamamızı bize dayattılar. Kânûn-ı Esâsî ve Teşkîlât-ı Esâsîyye'de ve de Anayasa maddeleri bu kadar açıkken bu ülkede bu maddelere niçin i'tibâr edilmemiştir Siyâsî düşüncesinden dînî inançları yüzünden ne kadar insana kıyılmıştır 1950'ye kadar dindarlara yapıştırılmış yafta, önce "mürteci" sonra "gerici" ve "yobaz" oldu. Karikatürlerde kara cübbesi ve sarığıyla Müslümanlar tahkîr edilirken çarşaflı kadınlara öcü, -hâşâ- Karafatma denildi. Binlerce din ve kültür eseri, şenlik havasıyla meydanlarda yakıldı veyâ yabancı ülkelere yok pahasına satıldı. Ezan, aslından Türkçeye çevrildi, câmîler boş, minâreler ezansız kaldı. Dînî emirlere uyarak başını kapatan hanımlar, bırakın üst düzey görevleri, resmî kuruluşlarda müstahdem bile yapılmadı. Başı örtülü hanımlar çocuklarının mezûniyet törenlerine bile alınmadı. Dünyânın neresinde kendi bayrağının halkına karşı bir tehdit unsuru olarak kullanıldığı görülmüştür Kilometrelerce uzunluktaki şanlı bayrağımızla yapılan kalabalık "Cumhûriyet Mitingleri", nefret haykırışları ve nefret bakışlarıyla hangi millete karşı yapılıyordu. Lâik seferberliğin "kutsal marşı" hâline getirilen 10. Yıl Marşı'nda 15 milyon genç kime karşı (hâşâ) yaratıldı Hangi düşmana gözdağı veriliyordu Gezi Olayları'ndan sonra sosyal medyada bir anda moda olan isim başlarına eklenen "TC" ibâresi kime karşı tehdit olarak kullanılıyordu Diğer vatandaşlar hangi devletin uyruğundaydı acabâ İstiklâl Savaşı öncesi Erzurum ve Sivas Kongreleri'ndeki zevâta bir bakın. Hepsi sarıklı ve cübbeli değil mi Cepheye mermi taşıyan kadınlarımız çarşaflı değiller miydi Çarşaf giyer veyâ giymezsiniz, sakal bırakır veyâ bırakmazsınız. İstiklâl Savaşı'nın bu efsânevî kıyâfetlerine bu kadar düşman olma hakkını nereden alıyorsunuz Ülkemizde değerlerimizin zedelenmesi süreci çok hızlı gelişti. Sonunda inanan-inanmayan cephesi doğdu. Sağ ve sol kavramları diğer ülkelerde olduğu gibi siyâsî ve ekonomik kavramlar değil inanç parantezi içinde özetlendi. Bugünlerde Avrupa'da hızla yayılan aşırı sağ partiler neo-nazist ve neo faşist eğilimlidir. Türkiye'de böyle bir parti veyâ akım yoktur. Sağ partiler milliyetçi-muhâfazakâr, sol partiler ise anti İslâmist ve anti conservativedir. (Dînî ve millî değerler karşıtı) Din düşmanlığı tâbiri yanlıştı. Çünkü İslâmiyetten başka her dîne saygı duyan bir kitle yalnız İslâm'a cephe aldı. Papaza, keşişe, hahama, râhibe, râhibeye sempati duyuldu; yalnız imamlar aşağılandı. İstiklâl Savaşı'nda düşmanla işbirlikçi olarak gösterildi. Sahte ve yalan târihlerle bir nesil yetişti. Yalan söyleyen târihi değil yalan yazan târihçileri tanıyamadık. Kendi ecdâdımızı istilâcı, vahşî ve gaddar olarak tanıdık. Dîvân edebiyâtımızı ve klâsik müziğimizi meyhâne nevâlesi olarak tanıttılar. Cumhûriyeti düşmanlardan mı yoksa sultanlardan mı kurtararak kurduk Cumhûriyetimizi Türklük sütûnu üzerine binâ ettik dediler; hakîkî Türkçü samîmî vatan evlâtlarını Nihâl Atsız, Alparslan Türkeş, Zeki Velîdî Togan gibi nice bilim adamını ve siyâsileri tabutluklarda işkenceye tâbi' tuttular. Fâtih Sultan Mehmed'i Hristiyan, Yavuz'u hunhâr, Kânûnî'yi yatak ve etek düşkünü, İbrâhim'i deli, 4. Murâd'ı homoseksüel yaptılar. Onlara göre Abdülazîz'i âciz, rûhî dengesi yerinde olmayan, intihâr eden bir zavallı, Abdülhamîd'i baykuş, kızıl sultan, sansürcü vehimli bir korkak olarak tanıttılar! Son noktayı da Oğuz neslinin son asîli Sultan Vâhideddîn Han'ı vatan hâini (sümme hâşâ) olarak okuttular. OĞUZ-KAYI'NIN SON ASÎLİ VÂHİDEDDÎN HAN Bugünlerde son derece haksız ve insafsızca saldırıların hedefinde Vâhideddîn Han var. İnsanın canı sıkılınca ecdâdına saldırması herhâlde bizde görülen bir ucûbedir. Kökü, soyu sopu belli olmayan Batı devletleri devşirme ataları ile övünürken, Ötüken'den Viyâna'ya adâletle nizâm vermiş, en az üç asır dünyâya âdâletle hükmetmiş, en az üç asır dünyâ beyi olmuş böyle bir ecdâda saygı duymak gerekmez mi UMÛMÎ HARB SENDROMU Bir def'a peşînen şunu belirtelim ki, bizi Umûmî Harb'e sokan İttihâdcılardır. Ve bu harb bize çok pahâlıya patlamıştır. Ümitsizlik bütün yurdu sarmıştır. Kâzım Karabekir Paşa yıllarca sonra kaleme aldığı "İstiklâl Harbimiz" adlı eserinde yakın dostu İsmet Paşa ile olan konuşmasını şöyle aktarmıştır. "29 Teşrinsânî'de (Kasım) Zeyrek'te misâfir olduğum birâderimin bahçesinde Çamlıcalara kadar uzanan geniş manzara içinde İ'tilâf Devletleri'nin bir yığın teknesiyle istihzâ eden (alay eden) muazzam Süleymâniye Câmii karşımızda Türklüğün bir heykel vakârı gibi mağrur duruyordu. Pek eski ve pek samîmî arkadaşım İsmet Bey bedbîndi (kötümser) şöyle konuşmuştu: "Gördün mü Kâzım, her şey mahvoldu. Vaktiyle gördüğün gibi bizi savaşa sürüklediler ve bitirdiler. Derdin ki batıracaklar ve hayâtımızla didişeceğiz. Fakat benim hiçbir ümîdim kalmadı. Ben karârımı söyleyeyim mi Kâzım Köylü olalım. Askerlikten istifâ edelim. Senin kaç liran var Birleşelim Kâzım Ağa, İsmat Ağa olalım. Hayâtımız çiftçilikle sürdürelim. (Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil Kayı XI, Osmanlı Târîhi Elvedâ Timaş Yay. İstanbul 2020 s. 205) SAMSUN VE MUSTAFA KEMAL Aslında Mustafa Kemâl'in Anadolu'ya gönderilmemesini isteyen Enver Paşa'dır. Belge bâzı bölümleri çıkartılmış olarak şöyledir: Muhterem Velî-i ni'metimiz, hayâtımız, pâdişâhımız efendimiz hazretlerine, Yapmış olduğum tahkîkatın netîcesi olmasa da arz etmiş olduğum veçhile Mustafa Kemal'in Anadolu'ya gönderilmesi bâdi-i felâketimiz (felâket sebebimiz) olacaktır. .. Mustafa Kemal'i vâkı' dâvetime icâbet ettiremedim. "Enver, benim için Yusuf İzzeddîn'e yaptığını bana da yapacak" demiş. Emirlerinize intizârdayım efendim hazretleri. Târih- şifre Enver (belgelerlegerçektârih.wordpress com.; Kadir Mısıroğlu, Osmanoğullarının Dramı, Sebil Yayınevi 6. Basım, İst. 1992, s. 84-86) Vâhideddîn'in Mustafa Kemal'e verdiği ve Avni Paşa'nın el yazısı ile istinsâh ettiği fermânın sureti şudur: Yâverân-ı şehriyârândan (Sultan yâverlerinden) eski Harbiye Mîralayı (Albay) Mustafa Kemal Paşa'yı Harb-i Umûmî'den (1. Dünyâ Savaşı) müttefekayn (iki müttefik) hesâbına zıyâı (kaybı) üzerine tahassul eden (meydana gelen) vaziyet-i siyâsiyye (siyâsî durum) ecdâd-ı izâmımın (yüce atalarımın) mülkünü ve makâm-ı hilâfeti ve saltanâtı müşkil ve tehlikeli bir sâhaya sürüklediğinden, hükûmet-i seniyyemizin karârı veçhile (karârı doğrultusunda) ta'yîn olduğunuz mıntıkada âsâyişi te'mîn ve maraza-i şâhâneme mugâyir ahvâlin hudûsunu (saltanâta ârız olabilecek hâllerin meydana gelmesini) men' ile cümleten def'-i sa'yile bezl-i cehd ü gayret ederek (zararlı hususların hepsini def etmek için üstün bir gayret göstererek) milletimizin dokunulmazlığını isbâtlamak ve mülkünü eyâdî-i mütearrızıynden (saldırganların) tahlîsi (kurtulması) için yek-vücûd hareket edilmesini selâm-i şâhânemle (saltanat selâmı) asker, me'mûrîn ve ehâlîye teblîğimi irâde ettim. (Mevlânâ-zâde Rif'at Türk İnkılâbının İçyüzü, Halep 1929, 2. Fasıl, s. 36) Bu ümitsiz durumlarda Sultan, bir kurtuluş ararken Dâmâd Ferîd'in pâdişâha sunduğu listenin başında Mustafa Kemal Paşa'nın adı yazılmıştır. Kendisine muhâlefet eden ise Harbiye Nâzırı Osman Şükrü Paşa'dır. Osman Şükrü: "En iyi askerimizdir, bâzı sebeplerden dolayı bence münâsip değildir. Üstelik cumhûriyetçi olduğu söylenir." Vâhideddîn Han konuyu ablası Medîha Sultân'ın kardeşi ve sırdaşı mevkiindeki Abdurrahmân Sâmî Beyle istişâre etti. Sâmî Bey, dayısı Pâdişâh'a sâdece cumhûriyet taraftârı olduğundan söz etmiştir. "Hânedânı düşünün" demiştir. Vâhideddîn: "Hangi hânedân, hepsi hânendegân oldu. (şarkıcı) Mâdemki en iyi askerimizdir, öyleyse onun gitmesi lâzım" der. (Age, Kayı XI, s.215 ( Bayur, Türk İnkılâbı Târîhi, c. II IIs. 269-270) Avni Paşa'nın Hâtırâtı'nda bildirdiğine göre Mustafa Kemal Samsun'a gitmeden önce Sultan Vâhideddîn'in huzurunda söz vermiştir. Sadrâzam Dâmâd Ferîd ile Yâver Avni Paşa'nın hâzır bulunduğu