70'li senelerdeki talebelik günlerimiz bir başkaydı.Siyasete, bugünkü gibi çok fazla rağbet yoktu. Ve bizler, o günlerin talebeleri, öz kardeşten daha yakın bir muhabbet fedâisi idik. İşte, o günlerden, talebelik arkadaşlarımızdan İsmail Yeken de, âhiret yolculuğuna çıktı. İsmail kardeşimiz, aslen Karslı olup, Ankara Siyasal Bilgiler Fakültesinde (Mülkiye) okuyordu. Talebeliğimiz zamanında sık görüşürdük. Mezuniyetten sonra, herkes bir tarafa dağıldı. Ama o Ankara'da kalmayı tercih etti. Doğma-büyüme ve bütün tahsil hayatı Ankara'da geçen ben, hiç aklımın köşesinde yokken, kalkıp Erzurum'a gitmiştim. O zamanlar, böyle teknolojik haber ağı yoktu. Onun için de, birbirimizle eski irtibatımız zayıflamıştı. Ancak, ben Ankara'ya geldikçe görüşür, hâlleşirdik. İsmail kardeşimiz çok beyefendi, mubarek ve sessiz bir kardeşimizdi. Her ne kadar ayrı beldelerde bulunsak da, birbirimizi tâkib ediyorduk. Mülkî idâreye (kaymakamlık) pek yanaşmadı. Ama devletin çeşitli kademelerinde üst seviye idarecilik yapmıştı. Yine talebelik arkadaşlarımızdan, diş hekimi İdris Çamlıbel kardeşimizle, kız kardeşinin evlenmesi neticesi bir akrabalığı da olmuştu. O devirdeki arkadaşların tesis ettiği bir kooperatifte beraber olmuştuk. Sonradan, o da, ben de, kooperatif hakkımızı devretmiştik. Bundan birkaç sene evvel, üstadımızın talebelerinden Tahirî Mutlu ağabeyin torunu ve dedesinin ismini taşıyan Tahirî Güzel kardeşimizle beraber, o zamandaki talebe arkadaşlarımızı bir araya getirmek için, "70'ler Ankara" watsab grubunu tesis etmiştik. Çok güzel irtibatlarımız oluyordu. Hatta hiç unutulmayacak bir güzel hatıra olarak kalan, Ankara fidan dershanemizde, yüz kişiyi mütecâviz, yemekli