Geçen sene, Ankara'nın iki büyük felâketini yazmış ve günü gelince de, bir başka felâket olan "YIBA yangınını" yazmayı plânlamıştım.Fakat seyahatte olduğumdan, gününü kaçırdım. Çok geçmeden yazalım istedik. O günü de, hiç unutmuyorum. Hafızamda hâlâ yeri var. 12 Mayıs 1978 tarihi, Türkiye'nin en karanlık günlerinden biri. Hükümette, haksız ve mükerrer oylarla, yâni sahtekârlık neticesinde, Ecevit'in CHP hükümeti var. Anarşinin zirvede olduğu o karanlık günler, memleketi, sür' atle, 12 Eylül girdabına doğru götürüyor. Millet birbirine düşürmüşler. Bölünmüş, parsellenmiş mahalleler, şehirler. Herkes birbirine düşman yapılmaya çalışılıyor. Neyse, o gün biz birkaç arkadaş, tahminime göre, "terzi Turan" ağabeyin, Hacı Bayram' daki dükkânında oturup, sohbet ediyoruz. Birden, dışarıda bir telâşe, hareketlenme, acâib sesler, koşuşturmalar, feryâd, figân. Ne olduğunu anlamak için dışarı çıktığımızda, felâketi hakkalyakîn görüyoruz. Ankara'nın meşhur YIBA ( Yıldırım Bayezid) çarşısının üzerinde duman, ateş iç içe... yanıyor... Aman Allah'ım! O ne felâket öyle. Bulunduğumuz yere de yakın olduğundan, arkadaşlarımızla, yürüyerek hadise mahalline yaklaşıyoruz. Açılışı da, çok debdebeli olmuş ve biz de gitmiştik. Yaklaşırken, zihnimize, Nur'un avukatı Bekir Berk ağabey geliyor. Suudi Arabistan'a gidene kadar, onun da burada, bir çalışma ofisi vardı. Ankara üzerinden, Anadolu'daki dâvâlara giderken, hem çalıştığı, hem de istirahat ettiği bir ofisti Binanın dışarı açılan pencereleri, apartmanlardaki wc ve banyoların pencerelerinden biraz daha büyük, bir insan sığacak kadardı. Binada iş yerlerinin dışında, en üst katında, bir de meslek lisesi ( zannedersem, akşam meslek lisesi idi) vardı. İnsanların, can havliyle o pencerelere yığıldığını, birbirini de itekleyerek, sarktıklarını gördük. Peşpeşe atlamaya başladılar. Meğer, itfaiye çadır açmış, ama çadır yırtılmış, atlayan ölmüş. İnsanlar can havliyle çırpınırken, merkez- i hükümetten ( hem hükümet, hem belediye, o zamanın CHP sinin elindeydi. Başbakan