Daha fazla konser vermeye karar verdim. Yıllar sonra, birdenbire.

Dedim ben sahnedeki Nil'i özledim. O kanatlı, ele avuca sığmaz kadını.

Bulabilir miyim onu yine sahne üzerinde

Çıkar mı ortaya spotları görünce

Alkışı duyunca, gece olunca ve davul bagetleri 'son ki üç' diye birbirine vurunca...

Gelir mi oynamaya, çıkar mı ortaya saklandığı yerden

Belki de sabırla beklediği yerden demeliyim.

Bunları merak ederek tırmandım merdivenlerini sahnenin.

Portal gibi bir şeyden geçmem ve başka bir boyuta ışınlanmam gerektiğini hatırlıyorum. Duygusunu hatırlıyorum.

Başka hiçbir şey bilmem gerekmiyor. Gerisi müzik.

Gerisi anılar, şarkılar, gerisi bir koro. Gerisi rüya.

Sabaha unutulacak. Aziz yine beni 7'de 'anne' diye uyandıracak. (O sabaha uyanmak da bir rüya, onu sonra konuşuruz.)

İnsan bir karar verince, emin adımlarla o yöne doğru yürüyüşü başlar.

Karar vermiş insanı hemen hissedersiniz. Kesintisiz adımlarla, başı dik, alnı açık, bir yöne doğru, durdurulamaz şekilde gidiyordur.

Yolda kafası karışmayacak, bakkala çakkala girmeyecek, Feza hanımla iki çift laf etmeyecek ve banka konan güvercinleri beslemeyecektir.

Karar sana bir kovboy gibi ipini atıp, seni belinden kıskıvrak yakalayan sonra da kendine doğru çeken o güçtür.

Geri alması güçtür. Çağlayan bir nehirdir.

Anladınız, karar bilmem kaç voltta bir yıldırım gibidir.

Çağla'ya terapistinin 'Çağla hanım birini sevmek de bir karardır' diyeceği kadar da büyük bir şeydir karar.

Ben de bir karar vermiş bulundum.

Sonra kararımın gerçekleşmesi için olması gerekenler etrafıma üşüşmeye başladı.

'Bu nasıl oluyor peki'yi anlamak için bir önceki 'bulutların üzerindeki çağrı merkezi' yazımı okumanız gerekiyor.

Her şey bir araya gelmeye başladı.

Fikirler, insanlar, piyanolar, çocuklar, kıyafetler ve tom tomlar toplandılar.

Madem bir karar verilmişti, gerçekleşmesi için herkes payına düşeni yapacaktı mecbur.

Aziz Arif'e bebekliğinden beri ara ara okuduğum bir kitap var.

Kendime de okumuş oluyorum aynı zamanda.