Dünyanın sunduğu olanaklardan, kendilerine de düşen payı almak, insanca yaşamak, açlıktan ölmemek için ölmeyi göze alan insanların dehşet veren yolculuklarını okudukça, unutmaya niyetlendiğim geçmişim gözümün önüne geliyor.

Ölmemek için, ölüme gidenlerin ne istediklerini, bazılarından daha iyi kavrayabiliyorum.

Çünkü !..

Ben de bir zamanlar onlar gibi, kaçak bir göçmen işçi olarak, aşağılanan bir yaşamın kucağına atılmıştım.

Gittiğim yer ABD'ydi.

Niye gittiğim, nasıl gittiğim, neler yaptığım çok uzun bir anlatım!

Bir kitaba sığmaz sanırım. Veya kalın bir kitap olur!

Onun için yaşadıklarımı, zaman zaman ve kısa kısa anlatacağım!

Eğer merak ederseniz, edebiyatımızın kıymetlisi Salah Birsel, son kitaplarından biri olan, "Şişedeki Zenci" de, benim maceramımın bir özetini yazmıştı.

Anlatacağım bu bölümde, New Orleans macerası var!

Dünyanın caz başkentinde yaşadıklarım !

Oturduğum Florida eyaletinin Gainesville kenti, öğrencilerin ve emeklilerin yaşadığı bir yerdi.

Küçük, rengarenk, çok sıcak, şirin bir şehirdi ama iş yoktu. Oysa ki, benim yeni doğmuş çocuğum ve kira için paraya gereksinim vardı.

Bir sürü garip işleri denedim. O güne kadar olan yaşamımda, Türkiye'de, en çok satan bir gazetede editörlük yapmıştım.

Yani para kazanmak için kaslarımı değil, kalemi kullanmıştım hep !

Neyse !

Eşimi ve çocuğumu Gainsville kentine emanet edip, New Orleans'ta, Türkiye'den tanıdığım Ayşe ve Ronald Brink'in evine sığındım. Ronald, cinayet masası dedektiflerinden biriydi ve "yılan" lakabıyla anılıyordu. Çünkü çeşitli olaylarda 8 tane zenciyi öldürmüştü. Zenciler ondan nefret ediyordu.

Onunla bir süre turistlerin giremeyeceği arka sokaklarda, gerçek caz çalan barlarda, batakhanelerde inanılmaz maceralar yaşadım. Anlatacak çok şey var ama yer kısıtlı!

Uzatmayalım !

Ronald bana, ünlü New Orleans limanında bir iş buldu. İş dediysem çöpçülükten hallice bir temizlik işiydi.

Saatte beş dolar alacaktım. Çünkü kaçaktım. Çalışma iznim olsa, bu rakam 15-20 dolara (o zamanlar) çıkacaktı.

Detaya gerek yok! Rüyalarımda görsem bile inanamayacağım bir sürü pis iş yapıyordum.

Çaresizdim !

İşin pisliği bir yana, diğer yandan da aşağılık bir takım adamların aşağılamalarına maruz kalıyordum.

Ezilmişliklerinin intikamını beni ezerek alıyorlardı sanki!

Çaresiz, ezilmeye razı oldum bir süre.

Geceleri ranzalı bir yatakhanede kalıyordum.

New Orleans sıcağını bilen bilir. Koyu bir nem örtüsüyle birleşip, insanı boğar.

Fokur fokur kaynayan bir kazandan çıkan, sıcak ve su buharı benzeri.

Yatakhanede klima hak getire! Yatakta sırılsıklam bir uyku sizi bekliyordu. Çarşaflar terden hemen ıslanıyordu!

Uyumayı feda edip dışarı çıkarsanız, blue jean'ın üstünden bile sokan sivri sinekler, kanınızın tadına bakmak için sizi bekliyorlardı.

Yaşama lanet ettiğim ama yaşama tutunmak için zorluklara karşı çıktığım o günlere katlandım çaresiz.

Ağladığım geceler oldu. Tek tesellim, limana yakın bir bardan gelen saksafon sesiydi! Beni, yaşama bağlayan notaları üfleyen saksafonun sesi.

Onun için caz müziğini hala çok seviyorum. Verdiği dayanma gücüne minnettarım.

Bir de çöp sepetinde bulduğum tesbih oldu. Müslüman tesbihi değildi. İmamesi yoktu. Yanyana dizilmiş, bir takım taşlardı. Onun parmaklarımın arasında olması bana sabır veriyordu nedense !

Uzun hikaye. Özetine dönelim.

Bir ay sonra, çalıştığım yerin kapısında bir polis arabası durdu.

Kaçak çalıştığım için, yakalandım diye çok korktum. Ama arabadan Ronald indi.

Amcamın oğlunu görmüş gibi sevindim. Sarıldık. Gözlerimden dökülen yaşları görmesini istemedim.