Çocukken zor olup büyüdükçe kolay olan şeyler var. Arkadaş edinmek bunlardan biri değil. En azından bir golden retriever falan değilseniz, o iş öyle olmuyor.

Demişler ki "Komşularınızla arkadaşlık kurun". Dedim ki siz aklınızı yitirmişsiniz. Komşularım benden ya 20 yaş büyük ya da 20 yaş küçük. Ayrıca ana fikir evden çıkmak, sosyalleşmekti. Alt daireye ya da yan apartmana gitmek için mi sarf edilecek bunca çaba Bu öneriyi veren Batılı, bahçeli banliyö model evlerde oturuyor tabii. Geçiniz.

"İş arkadaşlarınızla sivilde de arkadaş olun" önerisi gelmiş. "Ama" demişler: "Hemen yan kübiktekiyle olmayın ki iş ortamınızın dedikodusunu rahat rahat yapabilin."

Avrupa ortalamasının çok üzerinde çalışma saatlerimiz olmasa ve ömrümüzün büyük kısmını çalışarak, iş arkadaşlarımızdan başka kimseyi görmeden geçirmesek olurdu. Ofiste gördüğüm kimseyi ofis dışında görmek istemiyorum annem, sağ olasın.

Sıradakine bakalım. New Yorker'ın konuyla ilgili bir makalesinin aktardığına göre psikoloji diyormuş ki: "Beraber yaşanan travmatik olaylar insanların birbirine bağlanmasına sebep olur. Birileriyle zorlu bir maceraya çıkıp bir de üzerine sağ kalırsanız çok süper arkadaş olursunuz." Anlamadık ki bizden ne bekliyorsun New Yorker. Yoldan gelişigüzel insan çevirip ekspedisyona mı gidelim
Kaldı ki bu travma hesabına göre Türkiye'nin ciddi bir kısmıyla çok sıkı bağlanmamız, arkadaş olmamız lazım.

"Grup veya takımla yapılan bir spor aktivitesine katılın" önerisi gelmiş. Bu anlamlı, olabilir. Ben de 25 yaşından sonra edindiğim arkadaşlarımın tamamına yakınını merak saldığım aktiviteler sayesinde edindim. Ama her yıl yeni bir spora başlayacak halimiz yok!