Hâl hatırını sorduğum kardeşimle; hizmetlerde, diğer kardeşlere de vazife verilmesi, onları da hizmete dâhil etmeyi konuşuyoruz.Özellikle herkesi yaşı ve makamına münasip iş ve hizmetlerde istihdam etmek, aklın ve hikmetin gereğidir, bu sebeple mümkünse gençlerin yetişmesine gayret edilmesi gerekir, onlara fırsat verilmeli. Verilen fırsatlarda da hatalarına tahammül edilip, ikmaline destek olunmasını, konuşuyorduk. Ehl-i hizmetin hemen her hizmete koşması onları ziyadesiyle yoracağını da dile getirdik. Bunlara hak verdi, lakin onlara hizmet teklif edildiğinde vakitlerinin çok yoğun olduğunu, söylediklerini dile getirdi. Bu hasbihâlin, "bizden ziyade onlara acı" yankısı, enfüsî muhasebeleri kalbe getirdi. İmdi derim ki bu muhasebe şahsilikten çıkmalı ve umuma mâl olmalı. Zira uzak-yakın çevreye bakıldığında hâllerimizin çok farklı olmadığı da âşikârdır. Yapılan bütün hizmetlerde, mahalde önde gelen birkaç kişinin işleri yürütmesi, diğerlerini tembelliğe alıştırdığı hakikati ortadadır ki şu manalar dile geldi: Uhuvvet ve tesanüdün temeli ihlâstır. Hizmetin değişik alanlarında ihlâsı yaşamanın getirdiği sorumluluklar var. İhlâs Risalesi'nin Üçüncü Düstur'undaki "Ben sevap kazanayım, bu güzel meseleyi ben söyleyeyim" arzusunun caiz olduğu ama ihlâsa zarar verdiği vurgulanır. Buna çare olarak da "mümkünse nefsinize bir hodgamlık (bencillik) gelmemek için, istemeyen bir arkadaş ile yaptırması hoşunuza gitsin.", reçetesinden hareketle, hizmetin, diğer münasip kardeşlere de yaptırılmasını evvelâ nefsimize kabul ettirmekten başlamalıyız. Bu basamak ihlâsın en hassas kısmıdır. Sevinçlerin paylaşarak çoğalacağı, kederlerin de paylaşarak azalacağı tecrübesi ise paylaşmak ve ittihad etmiş birlikten geçer. Kendimize bunu kabul ettirdikten sonra söz konusu bir hizmeti, ona münasip kardeşe kabul ettirmenin yolu yine ihlâstan geçer. Ona, öylesine söylemeliyiz ki samimiyetimiz, uhuvvetimiz, ricamız dilimizle değil hâlimizle olmalı. Bunun anlatım formülü yok ama çok. Fıtrî olduktan, hasbî olduktan sonra, bir de usulünü bildikten