Türk siyasetinden dünya siyaset literatürüne bir model girdi. Bu model şimdilerde sadece Türkiye'de değil, civar ülkelerde de konuşuluyor. Modelin adı "oturtmalı muhalefet". Kabataslak baktığınızda oturtmalı muhalefet, "birbirleriyle hiçbir fikir birliği olmayan 6 kişinin bir masaya oturtulması ve 7'nci bir unsurun da masa altından bunları desteklemesi"dir. Bu 7'nci üye tahmin edeceğiniz gibi HDP'dir. ORTAK NOKTALARI NEFRETLERİ Klasik koalisyon tanımında muhalefetteki partilerin bile birtakım görüşlerde birlik olması gerekir. Oysa bizim oturtmalı muhalefette oturanlardan hiçbiri diğeriyle aynı görüşte değil. Tek sahip oldukları ortak nokta "nefret odaklarının aynı olması". Örneğin, Cumhuriyet Halk Partisi kendini "Atatürkçü" ilan eder ama sırası geldiğinde "PKK uzantısı" HDP ile işbirliği yapar. Mesela, Meral Akşener sözde milliyetçidir ama milli davalardan hiçbirinde hükümete destek vermez, hep köstek olur. Oturtmalı muhalefetin bu çelişkilerini saymakla bitiremeyiz. Haksızlık etmeyelim, bir konuda ortak fikir birliği içerisindeler: "Erdoğan takıntısı." Bu takıntı onlarda bir nefrete dönüşmüş ve bir türlü bundan kurtulamıyorlar. KAFA KARIŞTIRICILAR Bir de ne oldukları hiç ama hiç belli olmayan oturmacılar vardır. Muhafazakâr seçmenin kafasını karıştırmakla görevli bu kişiler de o masaya oturtulur. Oturtmalı muhalefette en önemli özellik, kimsenin ne söylediğinin anlaşılmamasıdır. Muhafazakâr seçmenin yakından tanıdığı Davutoğlu, Babacan ve Karamollaoğlu'nun ülke meseleleri hakkında ne düşündüğünü kimse bilmiyor. KONUŞURLARSA BATIYORLAR Türkiye'nin çeşitli sorunları var. Örneğin, terörle mücadele ya da süper devlet Amerika ile süregelen hastalıklı ilişkiler gibi. Oturtmalı partiler bu konuların hiçbirine girmez. Çünkü