Ölümü derin tefekkürlerle hissettiğimiz günleri yaşıyoruz. Son yaşanan deprem hadisesiyle epey sarsıldık. Ne büyük bir nimetmiş yaşamak anladık.Sıcak evlerimizde rahat rahat uyumak. Sevdiklerimize doya doya bakmak. Ne büyük bir nimetmiş meğer yaşamak. Şimdi ziyadesiyle hatırladık. Hadiseyi uzaklardan duyduğumuz kadarıyla bile sarsıldık. Tanımadığımız insanların yaşadığı bu elim olay karşısında büyük üzüntü içerisindeyiz. Vefat edenlere Allah'tan rahmet, yaralılara sabır ve şifalar diliyoruz. İnşallah hep birlikte bu zorlu günleri aşacağız. 1999 depreminde küçük olduğum için fazla bir şey hatırlamıyorum. Unutamadığım, o gece evimizde yatamamıştık. Herkes panik halinde can derdinde. Ama zamanla unutuldu. Yaralar sarıldı. Bu depremi yaşamadığımız halde daha fazla hissettik. Gayretullaha dokunanlar olmalı. Giden onca masuma mı üzülelim, memleketin geldiği hale mi Allah beterinden korusun tekrarını yaşatmasın tek duamız. Enkaz altında kalan onca insan oldu. Kimisi çıktı sevindik. Kimisi çıkamadı. Kime üzülelim bilemiyorum... Ölen kızının elini bırakmayan babaya mı... Anasız babasız kalan yavrucuklara mı... Yıllar öncesinde ölen annenin çocuklarını kurtarmak için feryat etmesine mi... Bilemiyorum ama bizim de yüreklerimiz enkaz altında. Bu yarayı sarmak zaman alacak. Bunun için birlik ve beraberliğe fazlasıyla ihtiyacımız var. Tek tesellimiz ise, gidenlerin