Değerli okuyucular, çocukluk çağındaki bağlanma travmalarından duygusal istismar ve duygusal ihmalden bu yazımda bahsetmek istiyorum. Duygusal istismar, çocukların gereksinim duydukları sevgi, ilgi ve bakım ihtiyaçlarını karşılamayarak psikolojik zarara uğratılma durumudur. Çocuğa bağırma, değer vermeme, aşırı baskı ve otorite kurma, lakap takma; çocuğu reddetme, aşağılama, yalnız bırakma, korkutma, tehdit etme, küçük düşürme, bağımlı kılma ve aşırı koruma; çocuğun duygusal ihtiyaçlarını karşılamama, çocuktan yaşının üzerinde sorumluluklar bekleme, kardeş ayrımı yapma görülen duygusal istismar türleridir. Burada aslında duygularını düzenleyemeyen ebeveyn vardır. Çünkü, bu ebeveyn de kendi çocukluğunda çok olumsuz duygular hissettiğinde, ona kimse rahatlatıcı bir rol üstlenmemiştir, muhtemelen "ağlama, yeter artık, ne var bunda bu kadar üzülecek veya ağlayacak" denilmiştir. Bu ebeveyn veya bakım veren kişi üzüntüsünü ve diğer olumsuz duygularını çok yoğun yaşar. Çocuğu yanlış davranışta bulunduğunda ona aşırı tepkiler verir "seni terk ederim bırakırım" tehdidinde bulunur, "ben senin yüzünden hasta olacağım" deyip onu gereksiz yere suçlar, çocuğa olumsuz duygu yükler. Çocuklar o yaşlarda benmerkezci oldukları için, "ben yaramazlık yaptım annem onun için hasta oldu" diye düşünür. Bazı ebeveynler de eşiyle olan sorunlarını çözemez, çocuğuna yaslanır ve onu adeta kendine bağımlı yapar. Eşiyle ilgili dertlerini çocuğuna anlatır, çocuk böylece babayla sağlıklı bir ilişki iletişim kuramaz. Bakımveren kişi anne ise, anne kendisi, stresli bir yaşam olayı yaşadığında, eşiyle veya tanıdığıyla yoğun bir tartışmadan sonra, çok ciddi bir öfke hissediyorsa, rahatlamak için çocuğuna sarılır. Annenin negatif enerjisi, çocuğuna geçer ve anne rahatlar, sakinleşir, çocuk kendini durduk yere kötü hisseder. Bu yüzden, anne kendini kötü hissettiğinde, duygularını düzenlemeli ve kendini sakinleştirebilmeli. Ondan sonra çocuğuna şefkat gösterme isteği varsa, çocuğuna sarılmalıdır ve sevgisini belli etmelidir. Bazı ebeveynler de çocuğunun kapasitesi üzerinde ondan akademi başarı bekler. Bu ebeveynler mükemmelliyetçi kişilerdir. Çocuklarından başarı anlamında hep daha fazlasını beklerler. Bir ergen danışanım vardı, annesi çok başarılı ve mükemmelliyetçi