Yıl 1930. Atatürk, 'Yurt dışında bizi diktatör gibi görüyorlar' demiş, yakın arkadaşı Ali Fethi Okyar'dan bir muhalefet partisi kurmasını istemiştir.

Kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası bir anda çok büyük ilgi görür, Okyar'ı İzmir'de yüzbinler karşılar vs. Parti daha kuruluşunu tamamlayamadan yapılan yerel seçime katılır.

Atatürk seçimin sonucunu Çankaya Köşkü'nde takip etmektedir. Öözel kadem müdürlerinden Hasan Rıza Soyak'a sonuçları sorar. Soyak, 'Bizim parti kazanıyor efendim' der. Atatürk ona döner, 'Hayır efendim. Hiç de öyle değil' der. 'Hangi fırkanın kazandığını ben sana söyleyeyim: Kazanan idare fırkasıdır, çocuk! Yani jandarma, polis, nahiye müdürü, kaymakam ve valiler.'

Bu çok meşhur anektod, Atatürk'ün Türkiye'de siyasetin doğasını ne kadar iyi idrak ettiğininin bir örneğidir. Siyasi tarihimizde çok ender yaşadığımız bazı anormallikler dışında seçimleri bizde hep 'idare fırkası' kazanmıştır. Son seçimde de öyle oldu nitekim.

Dünyada, ilk siyasi partilerin seçimli demokrasinin ve hukukun üstünlüğü prensibinin doğduğu yer olan Birleşik Krallık'ta kurulduğunu biliyoruz. Bir tarafta kralın parlamentoya karşı daha güçlü olmasını savunan 'Torry'ler (Yani bugünün Muhafazakar Partisi), diğer tarafta ise kralın gücünün daha fazla sınırlanmasını isteyen 'Whig'ler (Bugünün Liberal Partisi) vardı. Ülkenin o günkü siyasi bölünmesi buydu.

Parlamentoya daha fazla yetki isteyen 'Whig'ler (Peruklular) burjuvaziden oluşuyordu; keyfi yönetime karşı hukukun üstünlüğü onların ortak çıkarıydı.

Paris Komünü'nün ardından Kıta Avrupasında da siyasi taleplerde farklılaşma başlayınca siyaset partiler aracılığıyla yapılır oldu.

Türkiye'de ise siyaset ve siyasi partiler, sivil taleplerden değil, devleti kurtarmak için sunulan çarelerden doğdu. Bu anlamda bizde siyasetin kökeni sivil değildir; söz konusu olan devleti kurtarmaktır hep ve partilerin devletin nasıl kurtarılacağına dair çok keskin görüşleri vardır.

1808-1839 arası tahtta kalan 2. Mahmut modernleşme yönünde en köklü reformları yapan padişah sayılmalı. Sadece Yeniçeri ocağını kapatmadı, orduyu ve devleti modernleştirmek için modern eğitim kurumlarını da o başlattı. Böylece Osmanlı tarihinde ilk kez insanların saray dışında okullarda eğitilmesi, yani kısmen de olsa saray dışı eğitimli, hatta 'aydın' denebilecek insanların ortaya çıkması mümkün oldu.

Batının sivil yani devlet dışı ve kilise dışı aydını yüzyıllardır vardı, Osmanlı bu konuda yarım yamalak bir adım atıyordu. Bizim 'milli aydın sporumuz' olan vatan-millet-devlet kurtarma sporu, bu yarım yamalak aydınların ortaya çıkmasıyla başladı.

İlk ortaya çıkan fikir, Osmanlıcılık'tı. Başını Namık Kemal gibi isimlerin çektiği bu akım, esasen nüfusu ağırlıklı olarak müslüman Türk ve Araplarla Rum, Bulgar, Sırp vs Ortodokslardan oluşan imparatorluğu, ortak 'Osmanlılık' kimliğinin kurtaracağını, toprak kayıplarının ve etnik ayrılıkların böyle sona ereceğini öne sürüyordu.

Bu fikir tamamen ölmedi ama tamamen hayata da geçmedi; bazı hristiyanların bakan olması kimseye yetmedi, ayrılıkçılık sürdü. Bunun üzerine 'İslamcılık' fikri ağır bastı. Abdülhamid bu fikri bir dış politika silahı olarak en çok kullanan padişah oldu ama o da toprak kayıplarını engelleyemedi.

1. Dünya Savaşı'nda Arapların Osmanlı'nın karşısında ve İtilaf Devletleri ile işbirliği içinde olması, 'İslamcılık' fikrini de boğdu. Geriye kala kala Cumhuriyet'i kuran kadroların elinde bir tek Türkçülük kaldı.

Atatürk'ün ve CHP'nin kendisini yegane geçerli ve doğru fikri savunan parti olarak görmesinin kaynağında bu yatar. Geri kalan bütün fikirler denenmiş, yanlış olduğu görülmüş ve tüketilmiştir onlara göre.

Ama dikkat edin, bu fikirlerin tamamı 'devletin bekası'yla ilgilidir, sokaktaki insanın refahıyla, mutluluğuyla, yaşam savaşıyla değil.