Yeni Şafak İsmail Kılıçarslan - Güzel AyşeO yıl ilkokul dörde gidiyordum. Demek ki onumdan on birime sivriliyordum. Demek ki yıllardan dokuz yüz seksen altıydı. Annemle Demetevler'den Suadiye Caddesi'ndeki evimize yürürken Hafız Selahattin Hoca'nın incecik sesi yükseldi minareden. Selaya başladı. Annem "Güzel Ayşe eben göçtü demek" dedi ve ekledi: "Zaten doktorlar 'götürün de evinde ölsün' demişlerdi."Öldüğünde doksan altı hesapladılar yaşını. Demek ki bin sekiz yüz doksan iki doğumluydu ve demek ki büyükbabamı kırk iki yaşındayken doğurmuştu.İki lakabı vardı rahmetlinin. Birincisi "Uydum Ayşe." Beyaz gömleğinizin düğmesi kopsa ceplerinde leblebi şekerleri, çakılar, kınalar, hacı yağları, hurmalar olan örme yeleğinden bir siyah düğmeyle bir mor iplik çıkarır, itirazlara aldırmadan ve hatta 'sen ne anlarsın Yunan'ın bebesi" diye kızarak dikiverirdi oracıkta. O bakımdandı birinci lakabı. Her şeyi her şeye uydurması yüzünden.İkinci lakabı "Güzel Ayşe" idi. Güzel, çok güzel bir kadındı, o ayrı. Ama lakabını hak etmesinin hikayesi başkaydı.İsmini aldığım İsmail dedem, zannederim dokuz yüz onda gitmiş askere. Demek ki Balkan Savaşı'nı, Çanakkale'yi, Suriye Cephesi'ni, hatta Galiçya'yı falan görmüş. Hangilerine katılmış, bilmiyorum. Yıkılan, tükenen, nefesi kesilen Osmanlı'nın son demlerinde yalın ayak, başı kabak, yemeye peksimet bulsa şükreden o son askerlerinden biriymiş."Savaş bitti' demişler İsmail dedeme, "evine dönebilirsin." Senelerden on sekiz.Biz dönelim Güzel Ayşe'ye. Eşi İsmail dedem askere giderken on sekiz yaşındaymış Güzel Ayşe. Yaşı yirmi altı olana kadar kayınpederinin evinde eşinden bir haber yahut zabitandan bir şehadetname almayı bekleyerek yaşamış. Sonradan torunlarına ve torunlarının çocuklarına da okuyacağı Mızraklı İlmihal, Kara Davud, Mevlid-i Şerif, "Bustan" ve illa ki "Nasradin Hoca Nükteleri" kitapları, onu dünyaya bağlayan belki de tek hususlar olmuş.Doğru. Köy mektebinin en çalışkan öğrencisiymiş Güzel Ayşe. Arabî hurufatla okumayı hem bilir hem de pek severmiş. Sonradan Latin alfabesini de çözmüş elbette.Sekiz yıl süren bekleyişin ardından "şeer" tarafından yani Beypazarı'ndan tozuta tozuta bir atlı girmiş köye ve ünlemiş: "Oymaağaç'ın askerleri şeere indiler, bu gece Hanlarönü'nde yatacaklar. Yarın sabah köye gelecekler."Soramamıştır Güzel Ayşe o atlıya "İsmail'im de aralarında mıydı" diye elbette. Soramamıştır ama akşam ekmeğinde bubası müjdeyi vermiştir: "Ismayıl da dönmüş."Ertesi sabah ilk iş yunmuş Güzel Ayşe. Ardından kırmızı kadifeden yapılmış nişan kaftanını giymiş. Başına Bursa ipeklisi bürgüsünü çekmiş. Yanaklarına allık sürmüş, gözlerine sürme çekmiş. Hatta belki acık iki lavanta özü de sürüvermiştir boynuna.Öğlen ezanına yakın evin önüne çıkmış ki hani Oymamağaç kurulalı