Aileme hiçbir şekilde yaranamıyorum. Her şeyden beni sorumlu tutuyorlar. Bu hayatta yaşasam ne olur, yaşamasam ne olur. Son çarem intihar; başka yapabileceğim bir şey yok.Sevgili Güzin Abla; yaşım daha 17. 15 ve 16 yaşlarındayken yanlış arkadaşlıklar edindiğim için okulumdan oldum.Ardından ailem üstüme gelmeye başladı. O sırada bir çocuğu sevmeye başlamıştım. Aslında o da beni seviyordu ama sonradan uzaklaştı.Ben onu çok seviyordum, unutmam zor oldu. Sonra okuldan başka bir erkek arkadaşımla konuşmaya başladım.O zaman sevdiğim çocuktan uzaklaştım.Bu arkadaşım beni sevdiğini söyledi, 2 aydır çıkıyoruz.Onunla mutluyum. Ondan önceki sevgilim beni üzüp ağlatırken şu anki sevgilim gözyaşıma kıyamıyor.Yine de ailevi sorunlar yaşıyorum. Bu yüzden odamdan çıkmak istemiyorum. Tek başımayım, sanki hep bir yerlerde bir boşluk var.Ailem ayrı bir sorun, hep "sen yaptın, her şey senin yüzünden" diyorlar. Ama ben bilmiyordum böyle olacağını...Bu hayatta yaşasam ne olur, yaşamasam ne olur. Çevreme zarardan başka bir şey vermiyorum, ailemin karşısında güçlü duramıyorum.Artık geceleri uyku tutmuyor. Onlara yaranamıyorum. Ailem hep beni kötülüyor, her şeyden beni sorumlu tutuyor."Evde oturacağım, dışarı bile çıkmayacağım, her dediğinizi yapacağım" diyorum, "Sen boşuna yaşıyorsun, hayatın boş" diyorlar. "O zaman peki, gezeceğim" diyorum. "Zaten hep geziyorsun, başka bir şey yaptığın yok" diyorlar. "O halde bırakın çalışayım" diyorum. Onu da istemiyorlar.Sence ben ne yapayım... Rumuz: İntiharYANITCanım kızım, yaşın daha 17. Hayatın en güzel çağındasın ve sen ölmekten söz ediyorsun. Ailen çok yanlış bir yaklaşım içinde. Zaten ailelerin bu tutumunu anlayamıyorum.Çocuklarını böyle davranarak hayattan kopartmak üzere olduklarının farkına varamıyorlar.Ama siz gençler artık her açıdan ailenizin dünya görüşünü, hayat anlayışını aşmış olmalısınız.Okulunu bırakmak zorunda kalmışsın; tamam, bir hata yapmış olmalısın. Ama bu her şeyin sonu değil.17 yaşındaysan, lise sonda olmalısın. Yüzmüş yüzmüş kuyruğuna gelmişsin.