Cemaat yurdunda intihar eden Enes'in yasını tutarken, sesini kimseye duyuramamış, susturulmuş, kıyıya itilmiş, çaresizliğe terk edilmiş onlarca çocuğun sesi yankılandı kulaklarımızda ve ebeveynliğimizi neyin üzerine bina ettiğimizi yeniden sorguladık. Enes son mesajını telaffuz ederken bütün çarelerin tükendiğini hissedip umutsuzluğa kapılmış gibiydi; boğazında düğümlenen hüznü bastırıyor ve "Konuşsam ailemin tepkisinin ne olacağını tahmin ediyorum" deyip başını sessizce eğiyordu. Tıbbiyeli genç, din eğitimi alırken çok fazla baskı gördüğünü ve ortamdan uzaklaşmak için inançsızlığı seçtiğini belirtirken yutkunuyor ve gözlerindeki korku ve endişenin izlerini gizlemeye çalışıyordu. Çocuklara dini eğitim verirken, baskı ve şiddete başvuranların yol açtığı tehlikeye işaret ediyordu Enes. İlkelerini adalet ve merhamet üzerine bina eden İslam, çocuğun haklarını öncelerken, şiddeti nefislerini tatmin için bir araç olarak görüp kullanan sözde hocalarımız, eğitimcilerimiz ve anne babalarımız ne yazık ki onları hem kendilerinden hem de dinlerinden uzaklaştırıyorlar. pushfn('ads'); Zihnimi meşgul eden sorulardan bir türlü kurtulamıyorum Nasıl oluyor da bir genç yaşadığı çıkmazları ailesi ile paylaşmaktan korkuyor Korkuyor, çünkü ebeveyninin halinden anlamayacağını ve eleştiriye maruz kalacağını düşünüyor Genç, iç dünyasında ebeveyninden fersah fersah uzaklaşıyor ve yalnızlaşıyor. Düştüğü yerden kalkabilmek için çare ararken bütün umutların tükendiğini düşünüyor ve kendisini çıkmaz bir sokakta buluyor. Çocuğumuz sorunlarını bizimle paylaşmaktan kaçınıyorsa kendimize dönüp nerede hata yapıyoruz diye sormak zorundayız. Unutmayalım, çocuklar bizim özel mülkümüz değildir, biz sadece onların dünyaya gelmelerine vesile olduk, dolasıyla tıkandıkları noktada ne olursa olsun sevgi ile yaklaşmak ve ellerimizi uzatmak zorundayız. Bu bir fedakârlık değil sorumluluktur. SEVGİ BİR GÜÇTÜR Günümüzde çocukları ile çatışan anne babaların ebeveynlik kimliklerini oluştururken iki farklı noktadan beslendiklerini görüyoruz. Birinci kategoride yer alan anne babalar, çocuk eğitimi noktasında Batı kaynaklı eserleri referans alıyor ve çocuğa hiçbir noktada sınır koymayıp onu sorumsuzluğa, bencilliğe ve duyarsızlaşmaya sürüklüyorlar. Oysa hayatlarının en kritik döneminde çocukların doğruyu yanlıştan ayırt etmeye yani irade eğitimine ihtiyaçları vardır. İkinci kategoride yer alan ebeveynler ise çocuğu kendi uzantıları olarak görüyor ve ona hiçbir noktada söz hakkı tanımıyor, adeta köleleştiriyorlar. Bu kimseler çocuklarına temel alışkınlar kazandırırken ya da dini eğitim verirken şiddeti bir araç olarak kullanıyor ve onları