Ânı zenginleştiren dün müdür Geçmiş, geçip giderken hafıza duraklarına, sesleri, renkleri, kelimeleri ekip gitmese, bugün yavan mı kalır Günlerden perşembe, cuma günü yayımlanmak üzere bir yazı yazmam gerekiyor. Yazı yazmak yerine sokaklara çıktım. İki yıl aradan sonra çarşı pazarın ekonomik krize rağmen şenlenip şenlenmediğini görmek istiyorum... Ya görecektim ve yazacaktım ya da bir şey görmeden eve dönecek hazırda tuttuğum yazıyı gönderecektim gazeteye.Bahar herkes için umut. "Belki sebze meyve fiyatları ucuzlar. Doğal gaz kullanılmayacağına göre oradan kalacak 300 TL ile..." Sokaktan nasibime düşen ilk cümle bu oldu."Bu bayram boş baklava yapacağım" cümlesini duyar duymaz dönüp baktım. Bu cümlenin sahibi nasıl bir kadın diye merakıma yenik düşüşümden mahcup, kadına baktığım anlaşılmasın diye gerisin geri yürüdüm. İki kadın kim bilir hangi muhabbetin içinde yollarına devam etti. Yolu onlarla yürüsem ne iyi olurdu.Kaldırım kenarına oturup allâmeye boş baklava yazmaya niyet ettim. Ben boş baklava yazana kadar sanki asır geçti. Geçen asrın içinde onlarca cümle. 1980'lerde baklava gibi ama baklava olmayan bir tatlı girmişti hayatımıza: sütlü nuriye.Hayatımıza dediğime bakmayın... Türk-İslam Düşüncesi Tarihi Ana Bilim Dalı Başkanı Prof. Dr. Nihat Keklik'in odasına demeliyim esasında. Prof. Dr. İsmail Tunalı'nın asistanları, Tunalı'dan ziyade Nihat Keklik'in odasında olurdu. O zamanlar yani 1980'lerde Şafak Ural ve merhum Teoman Duralı doktoralarını henüz tamamlamış idi.Maaşlarını alınca yerine getirdikleri bir törenleri vardı: Birlikte sütlü nuriye yemek.Daha önce adını duymadığım bu tatlının nasıl bir şey olduğunu merak eder, yapılan nükteleri bir türlü anlayamazdım: sütlü nuriye ve ihtilal tatlısı. Yıllar sonra generallerin baklava talimatını okuyunca geçmişin sütlü nuriye tatlısı başka bir anlam kazandı. Üretici bir taraftan generallerin talimatına uymak bir taraftan da baklavalarının marka değerini düşürmemek için maliyeti az baklava görünümlü yeni bir tatlı sürmüş piyasaya: sütlü nuriye.Hatıra bohçasının gönderdiği sahne beni allâmeyi yardıma çağırmaktan kurtardı. Çocukluğumun baklavalarını hatırladım. Nohut kavrulur, kavrulan nohut haşhaş taşında ezilir içine ceviz katılarak baklava harcı olarak kullanılırdı. Parçalanmış nohutlar parçalanmış cevizlerin içinde "sanki cevizmiş" gibi...Kadınların zor zamanlarda, dar zamanlarda törenlerin, adetlerin ruhunu muhafaza etmeye çalışmalarını düşünürken Bosna Savaşı sırasında Boşnak kadınların hayatın düzeninin bozulmaması için yaptıkları gayretleri hatırladım. Her şeye rağmen sabah kahvesi geleneğini sürdürme azimlerini şaşkınlıkla dinlemiştim.Kadınlar bayramı bayram kılmak için çaba sarf eder. Ama en acıklı bayram hikâyeleri, şiirleri hep erkeklerin kaleminden dökülür. Abdurrahim Karakoç'un birbirinden içli birbirinden derin bayram şiirleri mesela. Mehmet Niyazi Özdemir'in "Bayram Hediyesi" hikâyesi. Hikâyenin teferruatı hafızamda kayıtlı değil. Ama o hikâyeyi okuduktan sonra böğrüme saplanan acı dün gibi hatırımda.Hastanenin bahçesinden geçip "sağlıkçı"ların önünde durdum. Son birkaç yıldır "sağlıkçı"ların vitrinine bakıyorum. Yetişkinler için yürüteçler, tekerlekli sandalyeler, bastonlar, işitme cihazları, tansiyon aletleri, şeker ölçme cihazları, şeker çorapları. Vitrindeki yazılara bakıyorum yeni bir "ürün" var mı diye. Nazife Şişman ile birlikte yürüttüğümüz "Yaslanmak ve Yaşlanmak" kitabından sonra yaşlılara sağlanan "konfor alanları"na hayat standartlarını yükseltici teçhizata dikkat kesiliyorum.Ben vitrine bakarken içeri genç iki hanım girdi: "Buraya da soralım. Bayram hediyesi olarak alacağız deriz. Belki indirim yaparlar.""Sağlıkçı"dan alınacak bayram hediyesi. Boyun fıtığı yastığı sormak bahanesi ile kadınların arkasından ben de dükkâna girdim. "Biz öğretmeniz.