Şimdi her dinî alanda Hicrî 5. asra kadar verilen fetvalarictihadlar ve yazılan kitaplar, İslam dünyasının, âlimlerin ve Müslümanların ilk referanskaynak eserleri olmuştur. Bu eserler, İslam dinini çeşitli açılardan tahrip etmeye yeltenenlere, İslam düşmanlarına, Oryantalistlere ve İslamcı Modernistlere karşı etrafı surlarlamüctehid fetvalarıyla çevrili bir kale hüviyetindedir. Müctehid âlimler, Eshâb-ı kiram'dan aldıkları İslam mirasını, muhteva ve esaslarını değiştirmeden, büyük bir hassasiyet ve din gayreti içinde, özellikle akâid ve fıkıh konularını "bölüm"ler ve "bab"lar itibariyle tasnife tâbi tutarak kayda geçirmiş ve kitaplaştırmışlardır. Böylece akâid ve fıkıh alanları bir sisteme kavuşmuştur. Sonra bunları, diğer ilim dalları takip etmiştir. Bu ilmî çalışmalar, Modernist İslamcıların iddia ettikleri gibi İslam'a yapılan bir ilâve veya din dışı bir çoğaltma değildir. Şimdi her dinî alanda Hicrî 5. asra kadar verilen fetvalarictihadlar ve yazılan kitaplar, İslam dünyasının, âlimlerin ve Müslümanların ilk referanskaynak eserleri olmuştur. Bu eserler, İslam dinini çeşitli açılardan tahrip etmeye yeltenenlere, İslam düşmanlarına, Oryantalistlere ve İslamcı Modernistlere karşı etrafı surlarlamüctehid fetvalarıyla çevrili bir kale hüviyetindedir. Hanefî, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinin ortaya çıkışı, bu sebeple olmuştur. Bu, sağlam ve muhkem bir kaledir, adı da "Ehl-i Sünnet ve'l-Cemâat" kalesidir. Bu kaleye girmek ve sığınmak suretiyle dünya ve âhiret'te kurtuluşa ermek isteyen herkes -saldırı, tahrip, tahkir, tahrif ve tekzip eyleminde bulunmamak şartıyla- bu mübarek mekâna ve topluluğa davetlidir, kapısı da her an bütün cihana açıktır. Ancak bu "nâciye" topluluğa katılmak yerine onu söz ve eylemleriyle tahrip, tezyif, tahkir ve tebdil etmek isteyenler vardır. Bizler, Müslüman kardeşlerimizi, özellikle gençlerimizi bu yıkıcı akımlardan korumak ve onları doğru bir şekilde bilgilendirmek maksadıyla elimizden geldiği kadar çalışıyor ve bu konuda uyarı görevimizi yerine getirmeye çalışıyoruz. Çünkü dinimize göre bir malı kazanma ve sarf etme sorumluluğu olduğu gibi, ilmin de kendine mahsus bir sorumluluğu bulunmaktadır. Yeter ki, bu görev, ihlâs ile ve Ehl-i Sünnet âlimlerinin açıkladıkları esaslar çerçevesinde yapılsın. Yazılarımızda "yanlış" başlığı altında verdiğimiz iddialar, ilgilinin kendi sözleri, "doğrusu"nda kullandığımız bütün açıklamalar da, Ehl-i Sünnet âlimlerinin kitaplarından alınan fetva ve hükümlerdir. Bu makalemizde konu, "iddia ve cevap" başlıklarıyla ele alınmıştır. Cevaplar, Ehl-i Sünnet âlimlerinin kitaplarından alınmıştır. ESHÂB-I KİRAM ARASINDA AYIRIM YAPMAK İddia: Sahâbe, normal bizim gibi insanlardı. Onlara kutsiyet atfedilemez. İçlerinde cahil ve hırsız kimseler vardı. Makam ve mevki hırsı ile aralarında savaşlar olmuştur. Cevap: Hayır, bizim gibi insanlar değillerdi. Resûlüllah'ın mübarek sohbetinde kemale ermiş, yüksek manevî derecelere kavuşmuşlardır. Vahye şahit olmuşlar, âyet ve hadislerle övülmüşlerdir. Hiçbir velievliya, sahâbe derecesine erememiştir. Hepsi sikagüvenilir ve âdil kimselerdi. Bu bakımdan herhangi bir sahâbîye yalan ve hırsızlık isnat edilemez. Bu iddialar, İslam düşmanı Misyoner Oryantalistler tarafından ortaya atılmıştır. Bazı ilahiyatçılar da bu İslam düşmanlarının etkisi altında kalmışlardır. Eshâb-ı Kiram arasında vuku bulan Cemel ve Sıffîn karşılaşmaları, İslam âlimlerinin beyanına göre ictihad ayrılığından meydana gelmiştir. Her iki tarafta da cennetle müjdelenen sahâbîler vardı. Onun için biz Müslümanlara düşen, onları yargılamak değil, daima hürmet, muhabbet ve iyiliklerle yâd etmektir. Eshâb-ı kiram'a söven, onlardan birine lânet okuyan ve Hazret-i Ebu Bekri, Ömer'i, Osman'ı, Aişe'yi ve Muâviye'yi -radıyallahü anhüm- sevmeyen (Şia gibi) bir kişi, Ehl-i Sünnet'ten ayrılmıştır. Hayrettin Karaman da, "Ben Muaviye'yi sevmiyorum" diye açıklama yapmıştır. "MEZHEP" KABUL ETMEMEK İddia: Hazret-i Peygamber devrinde mezhepler yoktu. Mezhepler sonradan ortaya çıkmıştır. Her Müslüman, dinî bir zorlukla karşılaşınca müftüye veya bir din adamına sorarak problemini giderir. Bir mezhebe ya da bir Müctehide bağlanmak şart değildir. Hele ilim sahibi olanların bir mezhebe bağlı kalmaları akıl kârı değildir. Kaviller arasında tercihini yapar ve ona göre hareket eder. Cevap: Hazret-i Peygamber devrinde, her Müslüman peygamber aleyhisselam'a tâbi olarak ibadet ve tâatte bulunuyordu. Tek merci, Resûlüllah idi. Resûlüllah'a ulaşamayanlar, en yakın sahâbîye danışarak müşkilini hâllediyordu. Dört halife devrinde de durum aynı idi. Bütün Müslümanlar, halifenin talimat ve beyanları doğrultusunda hareket ediyorlardı. Eshâb-ı Kiram arasında zamanlarını tamamen ilim tahsiline adayanlar vardı. Onlar, ömürlerini Kur'an-ı Kerim'in ve hadis külliyatının doğru anlaşılmasına vermişlerdi. Hepsi içtihada ehil mübarek zatlardı. İbn Abbas hazretleri, Hazret-i Peygamber'in -ilim konusunda- duasına mazhar olmuştur. Bu durumda, bu ortamda bir mezhebe ihtiyaç olur mu Onlar, ilim ve marifeti, vahyin tecelli ettiği o Muhabbet kaynağından almışlardı. Onların kendi aralarındaki farklı açıklamaları, yüce Allah'ın onlara bahşettiği sonsuz nimetlerinin bir tecellisidir. Dört mezhebin ortaya çıkışı, İslam dinini yabancı tesir ve müdahalelerden korumak ve Eshab-ı Kiram'ın naklettiği temiz, saf ve duru şekliyle onu gelecek nesillere ulaştırma maksadına dayanmaktadır. Hedef ve gaye, budur! Kendilerini Misyoner Oryantalistlerin ve şeytanlaşan nefislerinin telkinlerine aldanan bütün Modernist ilahiyatçılar, dört mezhebe ve mezhepli olmaya karşıdırlar. "MÜCTEHİDLER"E KARŞI ORYANTALİSTLERİ TERCİH ETMEK İddia: Devir değişmiştir. Göçebe hayatına göre tanzim edilen bir İslam, bizim uyacağımız bir din olamaz. İslam'ı çağdaşlaştırmamız gerekiyor. Geleneksel İslam'ı terk edip, Modern çağa göre düzenleyen Oryantalistleri kaynak ve örnek almalıyız. Geleneksel İslam, artık miadınıkullanım süresini doldurmuştur. Bu konuda bütün İlahiyatçılara görev düşmektedir. Cevap: İslam dini, belli bir topluluk ve devir için gelmemiştir. Onun ibadet, muamele, evlilik, miras, cihad konularında ve diğer alanlarda verdiği her bilgi ve ortaya koyduğu her hüküm doğrudur ve Kıyamet'e kadar bâkîdir, geçerlidir. Bir Müslüman'ın İslam'a inanması ve Mü'min olması da İslam'ın bu yapı ve esaslarını kabul etmesine bağlıdır. Bu konuda bir "istisna" olamaz. "Niçin" ve "acaba", kavramlarıyla İslam, sorgulanamaz. İslam, "akıl"dan neş'et eden bir din değildir ki, o akıl ve mantıkla değerlendirilsin. O, her şeyi devirler itibariyle hakkıyla bilen yüce Allah'ın bildirdiği bir din ve nizamdır. Bu hüviyetiyle ona inanan Mü'min olur, inanmayan İslam'ın dışında kalır. İslam, dünya ve Ahiret umdeleriyleesaslarıyla birlikte diğer din ve inanışlardan farklıdır ve tahrife uğramamış son ilâhî dindir. Oryantalistler, İslam'a ve Resûlüllah'a inanmazlar. Yaptıkları çalışmalar, ilmî değil, ideolojiktir. İslam'ı geçersiz kılmak için kendi mantıklarına göre çelişki ve hata ararlar. Daha çok bid'at ve dalâlet fırkaları üzerinde