Siyasi gündemimizde 10 fırtınası esiyor. Önce 29 Mayıs'ta dördüncü buluşmasını gerçekleştiren 6 muhalefet genel başkanı 10 maddelik "temel ilkeler ve hedefler bildirgesi" yayımladı. Bu bildirge özellikle GP ve DEVA'ya yakın çevrelerce önemsenerek yuvarlak masadaki partilerin "güçlendirilmiş parlamenter sistem" önerisine ek olarak bir vizyonda birleşmesi olarak sunuldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan 1 Haziran'da CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu'na 10 soru sorarak cevaplarını istedi. Kılıçdaroğlu aynı gece sadece cevap vermekle yetinmedi, karşı 10 soru yöneltti. İşte bu üç 10 madde gündemindeki siyasi atışma, polemik ve suçlamaları bir yana bırakırsak iki konunun öne çıktığı söyleyebilirim: Dış politika-güvenlik alanı ve muhafazakârların kazanımları. Dış politika ve güvenlik alanında ortaklaşmaya çabalayan 6'lı masa bildirgesi "çok boyutlu dış politika", "çıkar ve itibar korumak", "etkinliği-saygınlığı en üst seviyeye çıkarmak", "güvenliği-sınırları koruyarak savunma sanayisini ve TSK'nın caydırıcılığını azami seviyeye çıkarmak" gibi iktidarın zaten uyguladığını söyleyeceği bir yaklaşımı seslendiriyor. Yine bildirgedeki "dış politikanın iç siyaset malzemesi yapılmaması" vurgusu reaksiyoner bir söylemden öteye geçmiyor. Halbuki terör örgütlerine verdiği destek sebebiyle İsveç ve Finlandiya'nın NATO üyeliğini veto eden, Tel Rıfat ve Münbiç'te operasyon hedefi koyan ve Yunanistan'ın adaları silahlandırılmasını yüksek sesle eleştiren iktidar kendine daha geniş bir alan açıyor. İktidarın bu hamleleri, terörle mücadele prensibi ve Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin bölgesel dengelere ve Suriye'ye etkisini göz önünde bulundurarak yaptığı açık. İran milislerinin yeni mülteci akını oluşturması, YPG'nin devletimsi bir noktaya varması ve DEAŞ'ın hortlaması engellenmeli. Yani operasyon hedefini "seçim dönemi uygulaması" ya da "dış politikayı içi politikaya alet etmek" olarak etiketlemenin bir karşılığı yok. Milli güvenlik çıkarlarıyla ilgili kritik kararlar bölgesel ve küresel dengeleri gözeterek, uygun şartları kollayarak ve gerekirse gerilimleri göz önünde bulundurarak alınır. Muhalefetin "YPG'ye operasyondan" rahatsız olması, temel bir uzlaşmazlık alanının hareketlenmesiyle ilgili. 6'lı masanın mevcut halinden hoşlanmayan HDP ile diğer muhalefet partileri arasında ciddi gerilimler oluşabilir. Bu partiler Suriye'de operasyona destek verirlerse HDP tarafından iktidardan farkı olmamakla suçlanacaklar. Destek vermezlerse kendi milliyetçi tabanlarından tepki alacaklar. İktidarın sert kampanyası da cabası. 6'lı masanın bütün çabalarına rağmen bu somut, yakıcı dilemmadan kurtulabilmesi pek mümkün görünmüyor. Sözgelimi CHP ve İP, Ege'deki adalar konusunda milliyetçi bir tutum takınırken diğerleri sessiz kalıyor. 6'lı masadan hiçbir parti NATO genişlemesi konusunda "Batı ile