Çocuk güzeldir, çünkü küçüktür. Bir gizem saklıdır onda. Çocukluktan sonraki bütün yaşam, bu gizemin iplik iplik çözülüşü. Ölüm, yumağın sonu. Çocuğa "yumurcak" denmesi, henüz çözülmeye başlamamış bir yumak olmasından.Çocuk, uzun cümlelerle anlatılmaz. Çünkü onun uzun cümlesi yoktur. Uzun cümle kurmaz o. Büyük üslupçu yazarların önemli özelliğidir kısa cümleler kurmak. Bir yanları hep çocuk kalmıştır onların. Çocukluğu önemsemeyen, iyi bir yazar, bir sanatçı olabilir miÇocukluğa sığınmak değil, yaş ne olursa olsun çocukluğu içine sığdırabilmekİnsan, çocuğun nesneye bakışındaki saflıkta ortaya çıkar.Çocuk başlı başına bir düğüm. Çocuk, şiire benzer. İmgelerle yüklüdür o. Büyümek, imge aynasını bulandıran soluk gibidir. Bu soluk hohlama biçimindedir. Her hohlayış bir yaştır. Büyümek, büyüleniştir. "Ben"in oluşması büyüler insanı. Çocukluğa adanan her şeyde, anlaşılması güç bir büyüklük, bir enginlik var. Ve ufuk imgesi yoğundur, çocuklukta. Gerçekle tanışma -çocukluktan kurtulma- bu ufka çöken karabuluttur. Ve çocuk aydınlığı sever. Çünkü sürekli ufuğu gözleme hevesi taşır.