Sporun "tek taş" yüzüğüdür şampiyonluk Bir tanedir. Bir grubun ya da kümenin içine sokamaz, her hesaba dahil edemezsiniz Solo bir zafer, tek başına kazanılmış bir yarış ve "Benim" diyen bir haykırıştır. Galatasaray, Ankara deplasmanında sahaya sadece 11 kişiyle çıkmadı. Onbir oyuncu görünen kısmıydı. Görünmeyen ama hissedilen kalabalıklığı vardı aslında 1959'dan beri süregelen büyük macerada 22 şampiyonlukla açık ara önde koşmanın tecrübesini gururunu, öz güvenini de taşıyorlardı. Turgay Şeren'le, Metin Oktay'la Gündüz Kılıç ve Fatih Terim'le yazılan tarihin yeni sayfalarını imzalıyorlardı. Bu şampiyonklukla Nef Stadı'nda oynanacak yılın son derbisi de gerilimden, stresten, didişmeden ve çatışmadan soyutlanmış olacak. Centilmence karşılıklı saygıya dayalı bir kapanış derbisi bekliyoruz. Tabii, sezonun en iyi takımı olmanın yanı sıra bir de "muhteşem" golcüsü vardı Galatasaray'ın: Mauro İcardi. Adam her pozisyona her koşula göre en uygun yerde vaziyet alıyor gereğini yapıyordu. Dün rekor kırarak üst üste attığı 7. ve 8. golleri, hem O'nu oynatan takımın hem de kendi bireysel kalitesinin ürünüydü. Sağından Rashica'nın solundan Kerem'in attığı 2 topa ayağıyla ve kafasıyla akıllı dokunuşlarla golleri sabırsızlıkla bekleyenlerin ateşini alıverdi.. Maçın bütününe de bakalım Şampiyon takım sağdan soldan ortadan ataklarla hücum organizasyonları yaparken, topa sahip olan taraftı ama, onların yarısı kadar top kullanan Ankaragücü de çok çabuk gol pozisyonlarına giriyordu. Muslera, Abdülkerim ve Nelsson ev sahibinin ataklarıyla uğraşırken yağmur altında buram buram terlemiş olmalılar. Bekler bu baskıdan o kadar etkilenmediler. Oyunu iki yönlü oynuyorlardı. Özellikle Boey'in sağ kanattaki atakları göz dolduruyordu. Ankaragücü üçlü savunmasının önünde dörtlü bir orta alan oluşturmuştu. Diack, Djakanoviç, Taylan ve Hasan Ali ile hem savaştılar, hem de gol pozisyonları ürettiler. 7 ve 39'da atılan İcardi gollerine arada Taylan'ın asistiyle Milson'dan (16') bir sayı ile maçın heyecan katsayısını yükselttiler.