Hayatın acı ve tatlı yanı

Bir süredir kurmacalardan çok daha etkileyici, çok daha şaşırtıcı belgesellere rastlıyorum. Hayat aslında ne kadar zengin, ne kadar güçlü insan hikâyeleri çıkarıyor karşınıza. 25. Uçan Süpürge Kadın Filmleri Festivali'nde de uzun süre aklımdan çıkmayacak olan Nermin'i tanıdım, "Acı ve Tatlı" adlı belgesel sayesinde. Nermin Başak, 1963 yılında işçi olarak Türkiye'den Almanya'ya göç etmiş bir kadın. Biz filmlerde daha çok arkasında ailesini bırakarak Almanya'ya gidip orada da ikinci bir aile kuran erkeklerin hikâyelerini izledik ama Nermin üç kızına bir gelecek kurabilmek için onları babalarına emanet edip giden bir kadın. Tabii ki kısa zaman içinde kızlarını yanına almak, mümkünse müzisyen olan kocasını da onlarla gelmeye ikna ederek aileyi yeniden toplamak niyetiyle. Gözü karalığına hayran olduğumuz bu kadın, vagonlar dolusu kadınla birlikte, evinden, yurdundan kopuyor, İstanbul'dan Münih'e gidiyor. Fabrikalarda terzi, restoranlarda aşçı olarak çalışıyor, önce en küçük kızını, ardından da iki ablasını Almanya'ya getirtiyor. Hatta bir araba tutup İstanbul'a gidiyor, onları alıp geliyor ki o fotoğraflar karşımızda nasıl kararlı, dirayetli bir kadın olduğunu net gösteriyor. Babalarının onlara katılması ise kısa süren bir hayal olarak kalıyor, belgeselde "Almanya'nın katı kurallarına ayak uyduramadığı" söylenen baba bir gün sırra kadem basıyor, bir daha kendisinden haber alınamıyor.Biz tanıdığımızda Nermin 80 yaşını geçmiş, alzheimer teşhisi konmuş ve geçici olarak bir kliniğe yatırılmış. Kızları etrafında pervane oluyor, annelerinin anılarını canlandırmak için evinden sevdiği eşyaları kliniğe taşıyor, orada ona bir hayat kurmaya çalışıyorlar. Büyük kızı Sevim'den olan torunu Didem Şahin ise büyümüş, başarılı bir belgesel yönetmeni olmuş. Çok düşkün olduğu anneannesinin hafızasının kaybolmakta olduğunu öğrenince kamerasını alıp tıpkı Nermin'in yaptığı gibi trene atlayıp yanına gidiyor, bütün o süreci kayda alıyor. Bir yandan da annesiyle, teyzesiyle konuşarak, onların hafızasına, kendi çocukluk anılarına başvurarak tek başına üç çocuk büyüten bir göçmen kadının etkileyici portresini seyircinin karşısına koyuyor. Röportaj yok, hazırlanıp kamera karşısına geçmiş tanıklar yok, görünmez bir kameranın içinde dolaştığı bir aile hayatı var. Bu yüzden de iki kat daha samimi, o oranda çarpıcı.var taboolaDivId "";var taboolaPlacement "";if (adServiceConfig.isMobile()) {taboolaDivId "mid-article-thumbnails_mobile1_milliyet-" 6765513;taboolaPlacement"Mid Article Thumbnails_mobile1_milliyet";}else {taboolaDivId "mid-article-thumbnails_desktop1_milliyet-" 6765513;taboolaPlacement "Mid Article Thumbnails_desktop1_milliyet";}window._taboola window._taboola || ;_taboola.push({ mode: 'thumbnails-mid-a', container: taboolaDivId, placement: taboolaPlacement,