Aynaya bakma tâliminde Üstad Necip Fâzıl'ın "Aynalar Yolumu Kesti" şiirinden çokça ders çıkarırım. Onun aynaya her baktığında yüzünde gördüğü günahlardan dolayı ıstırap çektiğini anlayınca aynaya bakışım değişti. Ham ve nefis ehliyken baktığı aynalar şairin günahlarıyla dolu yüzünü göstermektedir. Kimse bilmese bile aynalar bilmekte... Her günahında aynalara yakalanmakta ve acı duymaktadır. Bu hâldeyken aynalar "zindan" dır ona: "Çıkamam, aynalar, aynalar zindan Bakamam, aynada, aynada vicdan Beni beklemeyin, o bir hevesti Gelemem, aynalar yolumu kesti." AYNALARLA YÜZLEŞMEK Aynalarla yüzleşen üstad günah içinde kaybettiği yıllarına esef eder ve aynalara vicdanını aktarır: "Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik İşte yakalandık, kelepçelendik! Çıktınız umulmaz anda karşıma Başımın tokmağı indi başıma." Aynalarla vicdan muhasebesi yaptığı bir başka şiiri Çile'de "Aynalar, söyleyin bana, ben kimim" diyen üstad aynadaki "Ben"i artık yeterli bulmaz. Çünkü insan sadece sûretten ibaret değil. Bu ıstıraplı arayışlar başladığında her gece aynalara bakarak kim olduğunu sorar. Aynalara bakan şair onlarda kendini görür. Aynalar sûretini yansıttığına göre, kendisinin kim olduğunu da biliyorlardır. Bu sebepten, "Söyleyin bana, ben kimim" diye sormaya devam eder. Oysa her ayna kim olduğumuzu söylemez ve hakikati göstermez. Ayna karşısında kendini bilme isteği o kadar artar ki ateş nöbetlerinin gelmesi gibi aynalara koşar ve her baktığında büyük ıstıraplara gark'olur: "Söyleyin, söyleyin, ben miyim yoksa, arzı boynuzunda taşıyan öküz Belâ mimarının seçtiği arsa; Hayattan muhacir, eşyadan öksüz" "Aynadaki Hayâlime" şiirinde de "Akmayan yaşlarla sıcacık yüzün Yavrum, bugün seni pek ölgün gördüm" diyerek aynasına sitem eder ve ayna karşısında kendisiyle konuşur. Aynadaki hayâline her bakışında yaratılış gayesini de idrak etmeye başlar. KİM OLDUĞUMUZU GÖSTEREN AYNA... Aynayla imtihanı "Mürşidim" dediği Abdülhâkim Arvasî hazretleriyle tanışıncaya kadar ıstıraplı şekilde sürüp gider. Bu sebeptendir ki "Aynadaki