Üç dört gündür siyasetin de gündeminde olan Enes Kara hadisesi vesilesiyle dine kinini gösteren ve cemaatler üzerinden dine ve dindara zehir kusan gizli dinsiz kindarların saikleri belli.Ama onların etkilemeye çalıştıkları -ve önemli ölçüde başardıkları gözlenen- zehir alıcı kitlenin neden bu kadar zehirlenmeye açık olduğu da sorgulanmalı. Cemaatleri gözden düşürmek isteyen azınlığın bu ölçüde başarılı olmasında herkesin hatasının payı var. 1. Elbette öncelikle cemaatlerin hataları var: Sivillik ve gönüllülük gibi temel prensipleri göz ardı etmeleri ve kalite yerine sayı ve dünyevi başarı endeksli çalışmaları en başta gelenler. 2. Devlet yöneticilerinin hataları belli: Cumhuriyetin başından beri cemaatleri kendi haline bırakmamak. Açık yasaklarla ve dolaylı müdahalelerle cemaatlerin yeraltına inmelerine sebep olmak. (Bu vesileyle bir hatıra: Seksenlerin başlarında darbeci cuntanın lideri Kenan Evren de cemaat evlerini denetleyebilmek ve hatta yasaklayabilmek için kılıflı bir adım atmıştı da başta Yeni Asya olmak üzere o dönemde dindarların çıkardığı gazetelerin manşet duvarına toslamıştı.) 3. Siyaset kurumunun da hataları açık: Demokratik siyasette rey rüşvet değildir. Öyle oluyorsa, bu, demokrasi kalitesinin düşük olduğunu gösterir. Cemaatleri oy deposu olarak görmek, hem siyasete ve hem de cemaatlere ve onların uhrevî hedeflerine zarar verir. 4. Ama asıl dikkat çekici hata kaynağı, bilhassa son beş altı yıldan bu yana, birilerince, cemaatleri yeniden illegalize etme projesinin "kullanışlı araçları" haline getirilen yargı: Bilhassa 15-20 Temmuz Sürecinden itibaren "eli kılıçlı, dili dualı, gözleri bağlı, Cami-Cuma ehli" yüksek yargıçlara uygulatılan bir hukuksuzluk var. Yüzbinlerce kişi, cemaate mensubiyeti gösteren deliller yardımıyla -ve fakat nasıl oluyorsa- "terör örgütüne üyelik"ten yargılandı, yargılanıyor. Üstelik somut suç işledikleri iddia dahi edilmeden ve "terör örgütüne üye olma kastları" ispat edilmeden cezalandırılıyorlar. Bu cezalandırmanın arka planındaki formül ise