İçimiz yanıyor. Gerçekten olağanüstü bir dünya hali yaşıyoruz. İnsanların böyle günlerde birbirlerine sahip çıkmaları ve kucaklamaları gerekirken nedense sadece gol atan futbolcuyu kutlayan, tribünlere yansıyan görüntülere bakar olduk. Beyaz ekran karşısında yüzyılın felaketini hep yaşıyoruz. İnsan olarak ders almıyoruz diyebiliriz. Biz İstiklal ve Balkan Savaşları sıkıntılarını yaşayan dedelerimizi, babaannelerimizi dinleyerek büyüdük. Acı hikâyeler dinledik. Bayrağımıza ve günün kahramanlarına sahip çıktık. Ben çocuk aklımla ailemin ve büyüklerimin yasakladığı oyunu yani futbolu oynamayı tercih ettim. Rahmetli babamın 5 yıla yakın teknik direktörlük yaptığım kulübün karşılaşmasına sadece bir kez gelip doğru yorum yapması, bir zekâ ve öngörü örneği olarak beni bu işin içine itti. Çok yazmak isterim